Werkwijze
Na jouw aanmelding volgt de kennismaking.
Wanneer ik jouw aanmelding heb ontvangen, neem ik contact met je op om kennis te maken.
In het kennismakingsgesprek bespreken we wat de reden is van je aanmelding en waar je aan zou willen werken of wat je opgehelderd wilt zien.
De mogelijkheden na onze kennismaking::
1.Psychosociale therapie
In ons leven kunnen we ingrijpende gebeurtenissen meemaken die ons ontregelen. Belangrijke waarden komen onder druk te staan en het lukt even niet meer om te functioneren zoals we zouden willen. Belangrijke vertrouwenspersonen willen we hiermee niet altijd belasten of we schamen ons voor onze kwetsbaarheid. Voel je dan vooral niet bezwaard om bij mij aan te kloppen. We gaan in gesprek om te onderzoeken hoe er overzicht kan terugkeren om van daaruit verder te werken aan jouw herstel. Wandelen heeft zijn waarde inmiddels bewezen als een manier om uit vastzittende gedachtenpatronen te geraken in een zoektocht naar nieuwe invalshoeken en andere oplossingsrichtingen. Het blijkt een passende manier om je besef van ‘regelruimte’ te herstellen. De ruimte, die jij nodig hebt om goed te kunnen functioneren. In overleg beslissen we of we naar buiten gaan of het gesprek binnen voeren. Dat zullen de eerste stappen zijn in onze tocht.
Ik heb ruime ervaring in het behandelen van cliënten met onderstaande klachten op het gebied van:
- identiteit en gender
- angst en onzekerheid
- stress en burn-out
- gezin en veiligheid
- partnerrelatie en gezin
- zingeving
In mijn behandeling ga ik vooral uit van systeemtherapeutische inzichten.
Dat betekent dat ik blijf denken in samenhang en niet in hokjes. Ik wil er voor waken dat we ‘uit elkaar vallen’ in fragmenten, omdat ik verwacht dat samenhang meer stevigte biedt dan een verzameling losstaande ‘hokjes’ en dat het geheel meer is dan de som der delen. Systeemtherapie is een vorm van psychotherapie waarbij jouw problematiek in de complexe samenhang met 'het systeem' wordt geplaatst. Een ‘systeem’ is een benaming voor een geheel aan interacties en wisselwerkingen, zoals die zich afspelen in jouw gezin, relatie of op werkplek.
Systeemtherapie kan aan jou als individu aangeboden worden, maar ook aan de relatie of gezin. Een belangrijk doel van systeemtherapie is om zicht te krijgen op de interacties die je aangaat met jouw 'systeem' en de samenhang met jouw hulpvraag. Een mogelijkheid is om voor jou belangrijke personen bij de behandeling te betrekken, uiteraard altijd in overleg. Ik besteed ook altijd aandacht aan de vraag of er sprake is van stagnerende communicatieve patronen, die klachten in stand kunnen houden.
Flor Peeters: ‘mensen veranderen op basis van de kwaliteit van de ontmoeting. Mensen veranderen niet door kennis’.
Uit: Systeemtheoretisch Bulletin, nummer 1/2016, jaargang 34, bladzijde 7, artikel ‘In Memoriam Flor Peeters’ van Luc van den Berge. Flor Peeters was voormalig docent, systeemtheoretisch psychotherapeut en staflid aan de Interactie Academie Antwerpen.
2. Coaching
We gaan in een afgebakend aantal sessies, bij voorkeur wandelend, op zoek naar antwoorden op prangende vragen met als doel om meer inzicht in jezelf te verkrijgen en instrumenten aan jouw gereedschapskist toe te voegen. Jouw verhaal is het vertrekpunt en door fysiek in beweging te zijn, komen ook zintuigelijke ervaringen op de voorgrond.
‘Coaching’ definieer ik als een individuele en doelgerichte begeleidingsvorm, waarin leren centraal staat, rekening houdend met verschillende contexten (sociale omgeving/plaats/tijd/).
3. Supervisie
Wat is supervisie?
Opnieuw een definitie: Supervisie is een didactische methode, waarmee je als professional leert om inzichten en ervaringen in te zetten zodat je je werk beter kan verrichten.
Supervisie bevindt zich dan ook op het snijvlak van je persoonlijke - en je beroepsidentiteit.
Eenvoudiger gezegd: supervisie is een begeleidingsvorm om je beroep zelfstandig en op een persoonlijke manier (beter) te leren uitoefenen. Methodisch: na de kennismaking gaan we op pad met jouw leerdoel(en) en leerthema’s in ons achterhoofd. Tijdens de wandeling spreken we over jou en jouw puzzels en hebben we ook oog voor meer contexten: we stellen onze zintuigen open voor wat er nog meer voorbij komt aan geluiden, geuren, kleuren en andere vergezichten. Ik zal je vragen stellen die je mogelijk niet kunt beantwoorden, maar die je misschien aan het denken zetten. Deze ontregeling en verbreding in de waarneming kan een ander licht op ‘de zaak’ werpen. Of, zoals Leonard Cohen treffend zegt: ‘there’s a crack in everything, thats where the light gets in’. (Uit: Leonard Cohen, ‘Anthem’).
Ik vraag je van elke sessie een reflectieverslag te schrijven. Hierin beschrijf je wat je tijdens de sessie het meeste heeft geraakt en hoe zich dat verhoudt tot jouw leerthema. Dit verslag beschouw ik als ons voertuig doorheen het proces wat we samen lopen. In het supervisieproces ontstaat dus een structuur van voorbereiden-werken/ervaren-reflecteren, waardoor het denken, voelen en handelen in samenhang centraal komt te staan.
Beste eekhoorn,
Voor mijn verjaardag wil ik maar één ding. Ik heb daar heel lang over nagedacht en ik weet ook niet hoe je aan dat cadeau kan komen. Maar toch vraag ik het. Het is de zekerheid dat de zon ’s ochtends altijd weer opgaat. Als ik ’s nachts in het donker thuis zit en niet kan slapen, dan is het soms zo donker dat ik niet kan geloven dat hij weer opgaat. Is dat een raar cadeau? Denk je dat je daaraan kunt komen? Wil jij dat geven? Het moet wel de goede zekerheid zijn. Niet die van de maan, of die van de winter. Meer wil ik niet. En ik wil ook niet dat er nog iemand op mijn verjaardag komt. Drukte stoort altijd zo. Maar ik maak wel een taart. Voor jou.
Een beukennotentaart, is dat goed?
De egel.
De volgende dag kwam de eekhoorn op de verjaardag van de egel. Hij had na lang zoeken die zekerheid gevonden. In het struikgewas onder de eik pakte de egel met trillende vingers het cadeau uit. Is dit nu die zekerheid?’ vroeg hij met glinsterende ogen.
Het was maar een klein en onooglijk cadeautje. Het had zo weg kunnen waaien of iemand had er per ongeluk iets op kunnen zetten en dan had niemand het terug kunnen vinden.
‘Ja,’ zei de eekhoorn.
De egel bekeek het cadeautje heel lang en borg het toen voorzichtig op tussen zijn scherpste stekels zodat niemand er ooit bij zou kunnen. ‘Zo’, zei hij. ‘Laat het nu vannacht maar donker zijn, eekhoorn.’
De eekhoorn knikte en ging in het gras zitten, naast de beukennotentaart. De egel ging aan de andere kant zitten. Zo vierden ze feest.
Uit: Toon Tellegen: ‘Misschien wisten zij alles, verhalen over de eekhoorn en de andere dieren,’ 2006 (achttiende druk, bladzijden 445-446).